«ذلت های دنیایی» را قربانی کن تا به «عزت الهی» دست پیدا کنی

پیامبر (صلی الله علیه وآله) می فرماید: «المؤمنُ كالغریبِ فی الدُّنیا لایأنَسُ فی عِزِّها و لایَجْزَعُ مِن ذُلِّها= مؤمن در دنیا همچون غریب است، با عزّت آن انس نمى گیرد و از خوارى آن نمى نالد».

یکی از امتحان هائی که خداوند از بنده اش می گیرد، ذلت هائی است که انسان در دنیا با آن روبرو می شود. در عزت ها، نورانیت و رفاه هست. اما این ذلت ها هستند که در آن سخت گیری است. اما بیشتر انسان ها حاضر نیستند در راه خدا تحمل کنند.

ذلت انواع و اقسام دارد: ذلت های مادی مثل پول نداشتن، ذلت های گیاهی مثل از بین رفتن زیبایی و سلامتی، ذلت های حیوانی مثل ازدواج نکردن یا عزل شدن از مقام و موقعیت اجتماعی و ذلت های عقلی مثل دانشمندی که آلزایمر می گیرد و همه چیز را فراموش می کند. اینها همه آزمایش الهی هستند، اما مؤمن نه با داشتن عزت ها خوشحال می شود و نه با نداشتن آنها غمگین. چون شخصیتش بزرگ است. از این رو، به هیچ وجه فقدان ها را برای خود ذلت نمی بیند و ناراحت هم نمی شود.

در اسلام عزت مؤمن خیلی بزرگ است. چنانکه نبی اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمودند: «المُؤمِنُ أعظَمَ حُرمَه مِنَ الکَعبَه= مؤمن حرمتش از کعبه بالاتر است». چون شرافت انسانی دارد و خود را از محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله) می بیند.

اهل بیت (علیهم السلام) هر دو نوع امتحان را داشتند؛ یعنی هم امتحان های عزتی و هم ذلتی، ولی بیشترین امتحان هایشان ذلتی بود. مثل سیدالشهداء که در روز عاشورا تمام عزت هاییش را به کربلا برد و برای خدا هدیه کرد.

 فداکاری یعنی تمام تمام عزت هایت را به خاطر خدا قربانی کنی.

اینکه ما در دنیا آلوده می شویم؛ چون یادمان می رود که پدر و مادر حقیقی ما چه کسانی هستند. اگر ملاک و منبا را در رفتارها و سبک زندگی مان، اهل بیت قرار دهید، به راحتی زیربار چنین ذلت های دنیایی نمی روید.

آدم های پست هستند که عزتهای دنیا آنها را می گیرد و نمی توانند اوج بگیرند. مثل خانه بزرگ، مدرک تحصیلی، سفر خارج از کشور، مقام و... چون ظرفیت ندارند. اصل را فراموش کردند. درحالیکه خدا این عزت ها را می دهد تا ما هم به پای او بریزیم و رشد کنیم.