«حمد» مقام بزرگی است، حتی حمد کردن برای مصیبتها

«حمد کردن»، یک مقام الهی و انسانی است. وقتی انسان به معنای حقیقی بخواهد کارش را شروع کند با «حمد» شروع ‌کند. مثل زمانی که از کسی تشکر می‌کنیم که کار مثبتی کرده باشد.

«اَلْحَمْدُ لله رَبِّ الْعالَمینَ، وَ صَلَّى اللَّهُ عَلى سَیِّدِنا مُحَمَّدٍ نَبِیِّهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ تَسْلیماً، اَللّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلى ما جَرى بِهِ قَضاؤُكَ فى أَوْلِیائِكَ الَّذینَ اسْتَخْلَصْتَهُمْ لِنَفْسِكَ وَ دینِكَ= خدایا تو را سپاس می گذارم بخاطر  آن چیزی که قضای تو جاری شد در حق دوستانت که انتخابشان کردی و خالصشان کردی برای خودت و دینت».

امام صادق (علیه السلام) از جایی وارد تاریخ می‌شود که با تاریخ های حیوانی ما فرق می کند؛ چون ما معمولاً از طبیعت شروع می‌کنیم. مثلاً تاریخ درسی کتاب ها از فلان پادشاه یا حکومت‌ها شروع می‌شود. امام درس بزرگی که در دعای ندبه به ما می‌دهد، این است که جریان انسانیت را از اولیای خدا یعنی از حضرت آدم (علیه السلام) شروع کرده است. با وجود اینکه این داستان تأسف انگیر است، ولی باز هم با حمد الهی شروع می‌کند. چون همه را زیبا می بیند.

چرا حضرت شکر می کند که قضای تو برای دوستانت این گونه جاری شد؟ مثلاً سر امام حسین (علیه السلام) بریده شده است ولی باز حضرت با حمد الهی شروع می کند؟ در سجده آخر زیارت عاشورا نیز با حمد شروع می کنیم، آن هم نه حمد افراد عادی، بلکه حمد افراد شکر گزار. می خوانیم: الهم لک الحمد حمد الشاکرین لک علی مصابهم= خدایا تو را شکر می کنم، شکر افراد شکر گزار».

 مقام، مقام شکایت نیست. بلکه مقام سپاس و شکر است. پس باید دانسته شود که اینها به چه معناست. چرا جای سپاس و شکر دارد؟ این همه به ما بر می گردد. ما باید جایگاه خودمان را پیدا کنیم که کجای کار هستیم.