«حسنة» نوری است که در سیر الی الله نیاز داریم و باید آن را در دنیا کسب کنیم

علت این که حضرت می فرماید: «وَجَدتُ الحَسَنَۀَ نُوراً فِی القَلب= حسنه را نوری در قلب یافتم» این است که ما به این نور خیلی احتیاج داریم. اکنون ما در دنیایی پر از ظلمات زندگی می کنیم. اما باید نور را برای حرکت به سوی خدا در همین دنیا کسب کنیم.

منظور از نورانیت، یک روشنایی است که در آن آرامش، شادی و انبساط خاطر هست. چه در حالت مادی یعنی «نور فیزیکی»، و چه در نور معنوی. یعنی نور آثار زیبایی دارد که مثلاً اگر اینجا نور کم باشد، دلتان می گیرد و قلبتان انقباض پیدا می کند. اما اگر نور مناسب و کافی باشد. شاد می شوید و انبساط و بهجت دارید.

وقتی قرآن می فرماید: «اللَّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ=خدا سرپرست کسانی است که ایمان آورده اند و مؤمنان را از تاریکی‌ها خارج می‌کند و به سوی نور می‌برد»، یعنی همانطور که جهنم آخرت تاریک است، جهنم دنیا نیز تاریک است. اکنون بسیاری از ما داریم در جهنم تاریک دنیا زندگی می کنیم. یکی از عذاب های جهنم همین است که انسان دچار بلاها و گرفتاری های زیادی می شود و در تاریکی هایی فرو می رود که نوری در آن نیست. آن جایی هم که نور هست، نورهای وحشتناکی است که شادی آور نیست. یعنی روشنایی و دیدنی نیست. این عذاب، مظهر تاریکی دنیاست. دنیای ما همه چیزش تاریک است، مگر کسی که در دنیا روشنایی برای خودش ایجاد کند.
بعد می فرماید: «وَ الَّذِینَ كَفَرُوا أَوْلِیاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُماتِ=کسانی که کفر ورزیدند، سرپرست هایشان طاغوت است که آنان را از نور خارج کرده و به سوی ظلمات می برند.» یعنی سیر زندگی کافر از نور به سوی ظلمت و تاریکی است. هر چه سنش بالاتر می رود، انقباض قلبی، ظلمات و تاریکی، گیجی، گنگی، بی حوصلگی، احساس پوچی و سر در گمی اش بیشتر می شود. اما مؤمن هر چه که از سنش می گذرد، انبساط، شادی، شفاف بودن و نشاط زندگی اش بیشتر می شود.

در روایت داریم که کافران در جهنم به مؤمنان می گویند: «انْظُرُونا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِكُمْ= به ما نگاه کنید تا ما بخشی از نورشما را بگیریم و استفاده کنیم». به آنها پاسخ داده می شود که امکانش نیست. همه در تاریکی هستند، مگر کسی که خودش از دنیا به همراهش نور بیاورد.

این که می گویند پل صراط از مو باریک تر و از شمشیر برنده تر است، اینطور نیست که یک روشنایی باشد و یک صراط باریکی باشد که از روی جهنم رد می شود. این صراط نازک تر از مو از روی جهنم تاریک می گذرد. یعنی یکی از مصیبت های آن دنیا این است که آنجا تاریک است و تو باید در تاریکی حرکت کنی. به همین دلیل، یکی از مصیبت های قیامت مسئله داشتن یا نداشتن نور است.

قرآن کریم می فرماید: در آخرت همه در جستجوی نور هستند و هر کس می خواهد از کس دیگری نور بگیرد. یک عده به مؤمنین می گویند: «انْظُرُونا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِكُمْ= شما به ما نگاه کنید تا یک مقدار از این نورتان به ما برسد» و مؤمنین در جواب آنها می گویند: «قِیلَ ارْجِعُوا وَراءَكُمْ فَالَْتمِسُوا نُوراً= بروید از دنیا نور بیاورید». یعنی فقط در دنیا می شود نور به دست بیاورید. در آن دنیا هیچ نوری پیدا نمی‌شود و هر کس می‌خواهد با خودش نور بیاورد، باید از دنیا نور بیاورد. پس مسئله نور و نورانیت فوق‌­العاده مهم است. انسان باید این مراکز نور و روشنایی را بشناسد و با این مراکز روشنایی و نور ارتباط داشته باشد تا درونش نورانی و روشن بشود. مسئله نور یک حقیقت است.
به خاطر دارم، در یکی از عملیات ایذایی که در کردستان داشتیم. تعداد محدودی بودیم که ارتفاعی را گرفته بودیم. پایین این ارتفاع کلبه‌­ای بود که قرار شد ما شب در آنجا باشیم. ولی چراغ و هیچ نوع وسیله روشنایی در آن تاریکی نداشتیم. به ما گفته  شده بود این ارتفاع را که گرفتید، حتماً اعضای حزب های کومله و دموکرات که بسیار هم وحشی هستند به شما حمله می کنند و پاتَک می زنند. یعنی وقتی می‌آمدند، کمترین کارشان این بود که زنده زنده پوست سر را می‌کندند. دیگر اگر کاری از دستشان برنمی‌آمد و نمی‌توانستند بکشند، وقتی در حال فرار بودند، تیر خلاص را به رزمندگان اسلام می زدند. در این شرایط و در چنین شبی، ما تعدادی جوان بودیم که بیشترین سن ما شاید 24 ـ 25 ساله بودند. من آن زمان 17 ساله بودم. یک عده جوان با این شرایط سنی، یک عملیات انجام داده بودیم و آن منطقه را نگه داشته بودیم. در عملیات تعدادی هم شهید داده بودیم. بعضی از جنازه‌­ها هم در منطقه باقی مانده بود. فشار حمله هم زیاد بود. شب هم باید در این کلبه پست می دادیم.

در شرایطی که وسط کوه‌ها در تاریکی مطلق بودیم و هیچ نوری نبود و نمی توانستیم دو قدمی خودمان را ببینیم، خیلی احتیاج به نور داشتیم. جنگل و کوه بود و غرش رعد و برق که در هر دفعه فقط چند ثانیه روشنایی ایجاد می شد. یکی از چیزهایی که برای ما خیلی دلنشین بود، همین چند لحظه بود. چون می توانستیم فقط چند ثانیه جلوی رویمان را تا فاصله ی چهار پنج متری ببینیم و مطمئن شویم که دشمن تا پنج متری ما نیامده است. دنیا از این صحنه بسیار وحشتناکتر است. آخرت هم که تاریکی مطلق است.

«حسنه و کار خیر» صورت انسان را  نورانی می کند

حسنه، نیکی کردن و خوب بودن، هم قلب و ضمیر ما را روشن می کند و هم در صورت انسان نور ایجاد می کند.

نور حسنات باعث می شود که این نورها برای آخرت ما باقی خواهد بماند. مثل یک باطری که وقتی آن را شارژ می کنید، با این که روشن هم نیست، اما دارید قوه ی نورانیت را آماده می کنید که هر وقت خواستید از آن نورانیت و نور بگیرید.
این که به ما یاد داده اند بخوانیم: «وَ زَیناً فِی الوَجه= روی ما را زینت ببخش»، به این دلیل است که حسنه و کارهای نیکو بر چهره انسان تأثیر می گذارد. چهره‌ی انسان های فاسد و نیکوکار متفاوت است.  حضرت آیت الله مجتهدی می فرمود: هر کس می خواست به حوزه علمیه برود و ثبت‌­نام کند، می گفتم من باید اول او را «ببینم». اینطور نبود که الآن مثل دانشگاه و حوزه‌­های ما اگر یک نفر امتیازش کافی باشد یا در مصاحبه قبول شود، وارد حوزه و دانشگاه بشود. ایشان به صراحت می گفت: حتماً من باید این طلبه را ببینم تا اگر نور داشت قبولش کنم. ایشان بعضی از کسانی را که برای ثبت نام آمده بودند، نمی پذیرفت و ردشان می کرد. بعدها معلوم می شد که بعضی از این افراد تروریست و قاتل از کار درآمدند. ایشان به آنها می گفت: شما برای طلبگی مناسب نیستید. واقعاً حسنه و کار خیر در چهره انسان تأثیر دارد و اهلش این موضوع را درک می کنند.