شرافت انسانی که ما را به مقام محمود می رساند، این است که هر چه را ولی و امام ما قبول دارد، بپذیریم، و از هر چه او نمی پذیرد، متنفر باشیم. این تبعیت از رد و قبول معصوم (علیه السلام) در زیارت آل یاسین چنین آمده است: «والحق ما رضیتموه، و الباطل ما اسخطتموه= حق آن است که شما از آن راضی باشید و باطل آن است که شما از آن بدتان بیاید».
در زیارت جامعه کبیره نیز می گوییم: «أُشْهِدُ اللَّهَ وَ أُشْهِدُكُمْ أَنِّی مُؤْمِنٌ بِكُمْ وَ بِمَا آمَنْتُمْ بِهِ، كَافِرٌ بِعَدُوِّكُمْ وَ بِمَا كَفَرْتُمْ بِهِ = خدا و شما را گواه مى گیرم كه من به شما ایمان دارم و بدان چه شما بدان ایمان دارید».
ما اقرار می کنیم و خداوند و ائمه را شاهد می گیریم و می گوییم، هر چه را شما قبول دارید، ما هم به آن ایمان داریم. این شرافت انسان را می رساند به جایی که بایستد در مقابل معصوم (علیه السلام) و خدا و اهل بیت را شاهد بگیرد و بگوید: خودتان می دانید که من دوستتان دارم و شما را قبول دارم.
پس اگر معصومین (علیهم السلام) را اینطور قبول داری، آن وضع حجاب، برای تو و ناموست غلط است؛ آن آرایش سر و صورت غلط است؛ اگر تبعیت از معصومین (علیهم السلام) را قبول داری، طلا برای مرد حرام است؛ اگر اینها را قبول داری، باید روابط زن و شوهری را بطورکامل قبول و اجرا کنی؛ ارزش مقام همسرت را بدانی و به او احترام بگذاری و به 3 وظیفه «تأمین مادی، مهم تر عاطفی، مهم تر معنوی» عمل کنی؛ تحقیر و توهین حرام؛ به کار بردن کلمات محبت آمیز واجب؛ اگر نیش بزنی، قبر و قیامت نیش مار نصیبت می شود. ذره ای همسرت را تحقیر کنی، مچش را بگیری، نقطه ضعفی از او بگیری که بعداً بخواهی حالش را بگیری، خدا آبرویت را در این دنیا هم نبرد، در قیامت می برد. اینها درمورد پدر و مادر و فرزندت نیز صادق است.
در روایت داریم مردی که دست روی زنش بلند می کند، خداوند آبرویش را در محشر جلوی همه می برد. هم آبرویش را می برد و هم خوارش می کند. بی خودی دست روی بچه بلند کنی همین نتایج را دارد. به چه حساب دست روی بچه بلند می کنی؟ او بنده خدا است، امانت خدا است در دست تو؛ کتک می زنی به خاطر این که خشمت را خالی کنی؟ آتش دلت را بخوابانی؟ این آتش جهنم است و تو باید آن را خاموش کنی؛ نه این که آن را برافروزی.
این آتش روز قیامت چهره ات را عبوس می کند، «یوماً عبوساً قمطریراً»، همه چیزش شعور دارد، در آن روز می بینی، شرایط با تو بد می شود، آن جا فرشته ها بد نگاهت می کنند، اهل محشر بد نگاهت می کنند. پس عبوس نباشید. بعضی ها می گویند ما سیّد هستیم، جوشی هستیم، این توهین به سادات است. توهین به اهل بیت است، توهین به ژن رسول خدا است.
اگر می گویی «امَنتُم بِه». یعنی آن چه که شما قبول دارید، قبول دارم. احکام شرعی را بپذیری و ترش نکنی. اگر خدا راضی است و اهل بیت چیزی را قبول دارند، رو ترش نکن؛ چون اگر ترش کنی به احکام خدا روترش کرده ای. توصیه شده، برای پدر و مادرت از جایت باید بلند شوی و بایستی؛ این دیگر ناراحتی ندارد، بلند شو بایست. آنها را ببوس، دست پدر و مادرت را ببوس، تکبر نکن. خانم در مقابل مَردت، در مقابل شوهرت، این قوانین را باید رعایت کنی. این ترش کردن ندارد که تکبّر کنی و شانه بالا بیندازی،. آقا! خانم شما این حقوق را دارد؛ فرزند شما این حقوق را دارد؛ ترش کردن ندارد، کسی که ترش می کند، یعنی ایمان ندارد.
چند روز پیش خانمی برای مشاوره آمده بود، احکام اسلام را مسخره می کرد، می گفت که این چه قانونی است؟ آقایی هم بود، کلمه مزخرفی را در مورد آیات قرآن به کار برد؛ این ها چیست آخر؟ زن نصف مرد ارث ببرد؟ گفتم این را کی گفته است؟ خدا این ها را گفته و حرف خدا حساب و کتاب دارد. اگر گفته زن نصف مرد ارث می برد از این طرف هم گفته زن کار نکند، وظیفه ای ندارد، وظیفه شرعی مرد است که کار کند.
چند روز پیش آقایی آمده بود، می گفت: که من با خانمم شرط کردم باید کار کند، زنم چند وقت است سرکار نمی رود. این شرط بی معنی است، شرط غلط است، شرط نامشروع است. این آدم مُفت خور و تنبل است، برو سر کار، دو وعده کار کن. به حقوق زنت تکیه نکن.
زمانی است که خرجِ مردی نمی رسد، خانمش هم در کنار او کار می کند، با رفاقت و صمیمیت. مرد قدر کار خانمش را هم می داند، این خیلی خوب است. این خوب است که خانمی کار کند، مالش را هم بدون سرکوفت و منت خرج کند، من از این خانمها و آقایان خیلی سراغ دارم که هر دو کار می کنند و هیچ وقت در زندگی سر همدیگر منت نمیگذارند که بگویند: من اینقدر خرج کردم، تو اینقدر خرج کردی.
گاهی مرد می گوید من خواهش می کنم از شما، برای کمک به مخارجمان کارتان را تعطیل نکنید، ادامه بدهید، خوب است زن هم این را قبول می کند و با عشق انجام می دهد. انجام احکام بر ما سخت است که قرآن هم می فرماید، رعایت احکام به شما فشار می آورد به کدام بخش از وجود شما فشار می آورد؟ به حیوانیت شما. به «خودِ» انسانی شما لطمه نمی زند. اگر به خودِ حیوانی ما فشار می آورد، بهتر است. چون اینطوری ما زودتر رشد می کنیم، انسان می شویم، بهشتی می شویم.
چون خدا می فرماید این احکام را برای تو (یک زن یا مرد) نفرستاده ام، برای بخش انسانی تان فرستاده ام. اگر بخش حیوانی ناراحت می شود، بگذار بشود، در عوض در قیامت در جهنم نیستی تا چند قرن آخرتی طول بکشد و از جهنم دربیایی. آیا به خاطر چند روز دنیایی می خواهی چند قرن آخرتی در جهنم بروی؟
اگر مادر و پدرت به برادرت یا خواهرت بیشتر محبت می کنند، حسادت نکن، این حسادت است. این کار پدر و مادر نادرست است، اما تو نباید بسوزی. اصلاً هنر انسان این است که از جهنم رد شود و سالم بیرون بیاید. هنر این است که ما در معرض حسادت قرار بگیریم، اما حسودی نکنیم.
باید طوری عمل کنیم که از صراط رد شویم، درحالی که همه جهنم ما را محاصره کرده است. ما نباید بسوزیم، باید رد شویم.
انسان این گونه رشد می کند که کسی باشد و تو را عصبانی کند و حسادتت را تحریک کند، اما تو حسود نشوی و نسوزی. یک کسی مثل جاری، باجناق، خواهر شوهر، برادر زن و ... همیشه هست که اعصابت را خرد کند، شما را اذیت کند، این تو هستی که باید تحریک نشوی.
اگر این کرامت خودت را بدانی که فرزند حضرت زهرا هستی، با دروغ هایی که دیگران می گویند، حتی اگر پدر و مادرت باشند، تو باید تحریک نشوی. تو که جوهر و گوهرت بچه حضرت زهرا است، باید این آتش ها را در وجودت خاموش کنی. اگر دیر بجنبیم و متولد شویم به عالم دیگر، آن طرف، برای همین چیزهای هیچ و پوچ، قرن ها باید در جهنم برویم. پس خودمان را کوچک نکنیم.
مقام محمود 11
اشتراک گذاری مطلب
دانلود عکس مطلب
دانلود عکس مطلب
دانلود عکس مطلب
دانلود عکس مطلب
